Volgens de overlevering bracht Walfridus, een vrome boer, het christendom naar onze streek en zorgde voor een rechtssysteem. Ongeveer tussen de jaren 950 en 1000 werd onder zijn leiding een begin gemaakt met inpoldering van het woeste, laaggelegen veengebied, waardoor het volk de voeten droog hield en ontginning mogelijk werd. Toen op een slechte dag Walfridus en zijn zoon Radfridus door de Noormannen werden vermoord, ontwikkelde het dorp Bedum zich in snel tempo als bedevaartplaats.
De kapel was al spoedig te klein, daarom werd er in de 11e eeuw een kerk gebouwd, de Walfriduskerk.

In 1653 kreeg Bedum een goede vaarverbinding met de stad Groningen door het graven van het Boterdiep naar Onderdendam. De hiermee samenhangende bedrijvigheid zorgde voor welvaart in het dorp. Er stonden verschillende op- en overslagbedrijven en een aantal molens, die helaas alle zijn verdwenen. Uitzondering hierop is de Molen Hunsingo. Deze werd herbouwd en in 1855 opnieuw in gebruik genomen. Ook de aanleg van de spoorlijn Groningen-Delfzijl in 1884 was gunstig voor de ontwikkeling van Bedum. In de eerste helft van deze eeuw nam de bedrijvigheid nog toe en Bedum werd hèt verzorgingscentrum voor de omgeving. Een grote impuls betekende de oprichting van de coöperatieve zuivelfabriek in 1921, nu een grote vestiging van Friesland Campina (voorheen DOMO). Na de Tweede Wereldoorlog is Bedum een belangrijke forenzenplaats geworden.